ว่าตามจริง Run นี่เดาอะไรๆ ได้ไม่ยากครับ ยิ่งใครดูหนังแนวระทึกซ่อนเงื่อนมาเยอะนี่ผมว่าน่าจะเดาอะไรๆ ได้ตั้งแต่แรกเลย ว่าระหว่างแม่ (Sarah Paulson) กับลูกสาว (Kiera Allen) คู่นี้ มีความสัมพันธ์แบบไหนอย่างไรต่อกัน

แต่ถึงผมจะเดาได้ ทว่าหนังก็ยังเข้าท่าในสายตาผมครับ อย่างน้อยจังหวัในการเล่าเรื่อง จังหวะในการเปิดปม เฉลยปมก็ถือว่าพอเหมาะกำลังดี ได้อารมณ์น่าติดตามกำลังเหมาะ คล้ายๆ เปิดนิยายอ่าน – แม้จะไม่เหมือนซะทีเดียวก็ตาม – เพราะผมรู้สึกว่าอารมณ์ของมันมีความเป็นหนังมากกว่าจะมีกลิ่นอายแบบนิยาย

ดีกรีความระทึกก็นับว่าใช้ได้ครับ มีความตื่นเต้นชวนลุ้นในระดับหนึ่ง อันนี้ต้องขอบคุณมุมกล้องชวนอึดอัดของ Hillary Spera และดนตรีเร้าอารมณ์ของ Torin Borrowdale (Searching) ที่บิ้วความกดดันได้ไม่เลว

แล้วก็แน่นอนครับ การกำกับของ Aneesh Chaganty ก็ถือว่าทำได้ดี ทำให้หนังที่ไม่ได้แปลกใหม่เรื่องนี้มีความระทึกตามแบบของมัน ซึ่งพี่คนนี้ก็กำกับ Searching มาก่อนครับ ถ้าว่ากันถึงความครบเครื่องเข้มข้นแล้ว ก็ต้องยกให้เรื่องก่อนมีความเด็ดกว่า แต่สำหรับเรื่อง Run นี่ก็ไม่ขี้ริ้วครับ ทำออกมาได้เข้าท่าโอเค

สิ่งที่ผมชอบเป็นการส่วนตัวคือการนำเสนอที่สร้างความระทึกแบบ 2 จังหวะครับ ประมาณว่าฉากหนึ่งอาจดำเนินเรื่องไปตามปกติแบบเรื่อยๆ แล้วจู่ๆ จะมีจุดให้เราสะดุดกับอะไรสักอย่างในฉากนั้น – เราจะสงสัย เราจะเกิดคำถาม เราจะจดจ่อกับจุดสะดุดนั้น – ตัวละครอาจต้องแก้โจทย์ปัญหาบางอย่าง – แล้วพอเราผ่านจุดนั้นมาได้ พอจุดสะดุดแรกได้รับการคลี่คลายจนเราคิดว่าอะไรๆ กำลังจะได้ไปต่อ แต่กลายเป็นว่าเราจะเจอกับจุดสะดุดอันใหม่โผล่มาอีกหนึ่งจังหวะ – อันนี้เป็นอะไรที่เข้าท่าดีครับ และทำให้หนังมาพร้อมความระทึกหลายจังหวะด้วย

ดาราก็ถือเป็นพลังสำคัญเหมือนกันครับ Paulson ดูจิต น่ากลัว และรักลูกในเวลาเดียวกัน แต่รายที่ผมยกนิ้วเลยคือ Allen ครับ เล่นได้ดีกว่าที่คิด ยิ่งตอนกลัวนี่ดูแล้วเชื่อเลยครับว่าเธอกำลังขนหัวลุกแค่ไหน จำได้เลยฉากในตอนท้ายๆ ที่เธอกลัวแม่มากๆ แล้วแม่เธอขยับตัวนิดเดียว เธอตัวสั่นตากระตุกได้อย่างน่าเชื่อ เห็นแล้วสงสารเลยครับ

ก็คงไม่ร่ายอะไรเยอะครับ ใครชอบหนังแนวนี้ก็ถือว่าน่าลองอยู่นะครับ แม้เนื้อเรื่องจะเดาทางได้ไม่ยาก แต่การนำเสนอมันก็ออกรสออกชาติพอสมควร ดูเข้าท่าในระดับที่น่าพอใจสำหรับหนังระทึกขวัญสักเรื่อง

สองดาวครึ่งครับ

(7/10)