ผมไล่ดูหนัง A Cinderella Story ต่อๆ กัน ก็แอบคิดนะครับว่าเราจะเบื่อไหมหว่า? เพราะเอาเข้าจริงหนังชุดนี้ก็คือการเอาพล็อตซินเดอเรลล่ามาเล่าซ้ำ แค่เปลี่ยนชื่อตัวละครและเปลี่ยนฉากหลังไปเรื่อยๆ แต่แนวทางเหมือนเดิม คือนางซินโดนสับโขกโดยแม่เลี้ยงและลูกๆ แต่แล้วในที่สุดคนดีอย่างเธอก็จะได้ครองคู่กับเจ้าชายรูปงาม

จริงๆ ผมควรจะเบื่อนะ เพราะดูมาแล้ว 2 ภาคก็เรื่องซ้ำๆ… แต่กลายเป็นว่าผมกลับชอบภาคนี้ที่สุดไปซะได้แฮะ

พล็อตก็อย่างที่เล่าไปครับ นางซินภาคนี้มีชื่อว่าเคที่ กิ๊บส์ (Lucy Hale) สาวน้อยเสียงดี ร้องเพลงเก่ง แต่งเพลงก็ได้ ส่วนแม่เลี้ยงก็คือเกล แวน ราเวนสเวย์ (Missi Pyle) และลูกๆ ของเธอก็คือ เบฟ (Megan Park) กับ วิคเตอร์ (Matt Lintz) ในขณะที่เจ้าชายสุดหล่อก็คือ ลุค มอร์แกน (Freddie Stroma) ศิลปินคนดังที่มีพ่อเป็นคนใหญ่คนโตในวงการ

ถ้าถามว่าทำไมผมชอบ อย่างแรกเลยต้องยกให้การแสดงดีๆ ของ Hale ครับ เธอฉายแสงได้น่ารักกำลังดี เป็นนางซินที่มีความแกร่งพอๆ กับความน่ารัก แม้จะยอมแม่เลี้ยงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ยอมแบบหมดรูป ยังมีการต่อต้านบ้างในบางวาระ อย่างตอนที่เธอแต่งเพลงสดๆ แล้วร้องด่าแม่เลี้ยงนั้น เป็นอะไรที่ถูกใจไม่น้อย – ว่าง่ายๆ คือนางซินคนนี้ใจสู้พอตัวครับ

ที่ชอบต่อมาคือตัวลุคครับ เขาไม่ได้เป็นแค่เจ้าชายรูปงามที่มีหน้าที่แค่ทำตัวหล่อๆ กับรอให้นางเอกเผยตัว แต่เขายังดูเป็นคนไนซ์ มีอัธยาศัยและมีความคิด ฉากที่ผมเตะตานายคนนี้ต้องยกให้ตอนที่ลุคแวะมาที่บ้านของครอบครัวราเวนสเวย์ แล้วก็เจอกับวิคเตอร์มาป่วนกวนเกรียนโดยการเล่นกีต้าร์ที่ฟังไม่ได้ศัพท์ เสียงแสบแก้วหู

จริงๆ วิคเตอร์ทำตัวน่ารำคาญนะ แต่นายลุคคนนี้กลับมีสติ แทนที่จะทำหน้าเบื่อหน่าย เขากลับตระหนักว่าเด็กคนนี้เล่นกีต้าร์ไม่เป็นนี่หน่า เขาเลยถือโอกาสสอนกีต้าร์ให้วิคเตอร์มันซะเลย แล้วสุดท้ายจากที่วิคเตอร์ก็กลายเป็นเล่นกีต้าร์ได้ ฉากนี้ลุคได้คะแนนไปไม่น้อย และที่สำคัญคือหนังสอดแทรกประเด็นง่ายๆ ว่าด้วยการเลี้ยงดูลูกหลาน นั่นคือ หากเด็กเรียกร้องความสนใจ ผู้ใหญ่ก็ควรให้ความสนใจและจูงมือนำพาเด็กไปสู่แนวทางที่ถูกที่ควร ไม่ใช่ปล่อยเลยตามเลย

เนี่ยครับ นางเอกน่ารัก พระเอกก็ไนซ์ ต่างคนต่างมีดีและมีสมอง เลยอดไม่ได้ที่จะเอาใจช่วยให้ทั้งคู่ได้ตกร่องปล่องชิ้นกัน ซึ่งจริงๆ ไม่ต้องเอาใจช่วยก็ได้น่ะนะครับ รอให้ถึงตอนจบยังไงพวกเขาก็ได้ครองคู่กันอยู่แล้วแหละ

หนังกำกับโดย Damon Santostefano ที่กำกับภาคที่แล้วเอาไว้ สำหรับภาคนี้ผมว่าลงตัวขึ้นครับ หนังมาในแนวรอมคอมรักวัยรุ่นผสมด้วยเสียงเพลง พลังสำคัญส่วนหนึ่งก็คือเหล่านักแสดงที่เล่นกันได้อย่างพอเหมาะ ในขณะที่เนื้อเรื่องก็ไม่ต่างกันนัก (ก็แน่ล่ะครับ มันซินเดอเรลล่าเหมือนกันนี่หน่า)

อีกสิ่งที่ผมชอบคงเป็นความ Feel Good ที่หนังแทรกลงไปน่ะครับ นั่นคือการที่ตัวละครในเรื่องไม่ได้มีมิติเดียว โดยเฉพาะคนที่ดูเหมือนจะไม่ดี หรือดูน่ารำคาญ กลายเป็นว่าเมื่อถึงจุดหนึ่งคนพวกนี้ก็เผยด้านดีออกมา บางคนก็กลับใจมาช่วยนางเอก อะไรเหล่านี้ผมว่าน่ารักนะ มันทำให้หนังดูดีขึ้น Feel Good ขึ้น

ตัวหนังอาจไม่ได้เด็ดกว่าภาคก่อนๆ แบบจัดๆ หรอกครับ และบางอย่างอาจทำให้รู้สึกแหม่งๆ (เช่น ความอินตะระเดียที่หนังใส่ลงไป) แต่ที่ผมชอบอาจเพราะหลายอย่างมันถูกใจ มันเข้าทางก็เลยรู้สึกดีกับมัน เอาเป็นว่าสำหรับหนังชุดนี้แล้ว ผมชอบภาคนี้ที่สุดครับ

สองดาวกว่าๆ ครับ

(6.5/10)