ตอนได้ข่าวว่า Tate Taylor แห่ง The Help จะมากำกับเรื่องชีวิตของเจมส์ บราวน์ เจ้าของฉายาเจ้าพ่อแห่งเพลงโซล (Godfather of Soul) ความสนใจก็ไหลมาเทมาทีเดียวครับ เพราะ Taylor ทำ The Help ไว้ดีมากๆ

Get on Up เล่าชีวิตของเจมส์ บราวน์ (Chadwick Boseman) โดยตัดสลับระหว่างเรื่องสมัยเด็ก สมัยเป็นวัยรุ่นเริ่มร้องเพลง และสมัยที่กำลังโด่งดัง (จนเหลิงในบางวาระ) ซึ่งก็ทำให้เราเข้าใจเขามากขึ้นครับว่าตอนเด็กเขามีครอบครัวแบบไหน แล้วมันส่งผลให้ชีวิตเขากลายเป็นอย่างไร

จุดเด่นของหนังยกให้การแสดงของ Boseman ครับ พี่แกเป็นเจมส์ บราวน์ได้จริงๆ การเดินเหิน การพูดจา การระเบิดอารมณ์หรือวิธีพูด (ที่จัดว่าเป็นเกรียนตัวพ่อสำหรับยุคนั้น) แต่ที่เด็ดจริงอะไรจริงคือลีลาท่าทางตอนอยู่บนเวทีครับ โดยเฉพาะตอนหลับตาแหกปากนี่เหมือนมาก (5555)

ฉากการแสดงบนเวทีก็ถือว่าเด็ดครับ ออกมาได้อารมณ์มันส์จริงๆ ทำเอาเราอยากขยับขาเต้นตามไปด้วยเลย

ในขณะที่การเล่าเรื่องชีวิตส่วนตัวของบราวน์นั้น จริงๆ หนังจับประเด็นสำคัญๆ ในชีวิตของเขามาเล่าได้ค่อนข้างครบ และเทคนิคการเล่าเรื่องแบบสลับไปตอนเด็กที สลับไปตอนผู้ใหญ่ทีก็ทำให้เราเข้าใจภาพรวมของบราวน์มากพอสมควร

ในแง่ข้อมูลเรื่องชีวิตของบราวน์นั้นถือว่าโอเค แต่จุดที่ยังดีได้อีกคือการเล่าเรื่องครับ ที่หนังเป็นอยู่นี้ถือว่าโอเค แต่บางช่วงยังเร้าจังหวะอารมณ์ไม่เต็มที่ ยังดันความรู้สึกไม่สุด อย่างเรื่องชีวิตครอบครัวหรือเรื่องแม่ของเขานี่ เราเห็นภาพครับ แต่การลำดับอารมณ์ให้คนดูอินก็อาจยังไม่ถึงขีดสักเท่าไร

ดูแล้วนึกถึง Dreamgirls ครับ เรื่องนั้นจริงๆ บทไม่ได้แน่นมากมาย บทแน่นน้อยกว่าเรื่องนี้อีก แต่การเล่าเรื่องมันมีชีวิตชีวา มันสร้างอารมณ์ครึกครื้นได้พอๆ กับตอนสร้างอารมณ์บีบหัวใจ ในขณะที่เรื่องนี้ลักษณะการเล่าจะเรียบจนถึงขั้นนิ่งไปสักเล็กน้อยในบางช่วง

อันที่จริงผมก็ชอบหนังพอสมควรล่ะครับ เพียงแต่ความลื่นอาจยังไม่เต็มที่ คือในฐานะหนังเล่าชีวิตคน ถือว่าหนังทำหน้าที่บอกเล่าข้อมูลสะท้อนชีวิตของเจมส์ บราวน์ได้อย่างน่าสนใจครับ แต่ถ้าเป็นในแง่สร้างความบันเทิงแล้ว หนังก็อาจตอบโจทย์จุดนี้ได้เพียงระดับหนึ่งเท่านั้น ^_^

สองดาวครึ่งครับ

(7/10)