ผมดูหนังเรื่องนี้ก็เพราะเห็นตัวอย่างจากเรื่อง “พระหยอง อาจารย์เหน่ง นักเลงหน่อย” แล้วก็สนใจครับ เพราะอะไรรู้ไหมครับ… เพราะเห็นฉากที่ ลุงแอนนา ชวนชื่น ตะโกนขายซาลาเปานั่นแหละ

ในความรู้สึกผมแล้ว ลุงแอนนาแสดงได้จริงใจดีครับ เขาดูเป็นคนค้าขาย เป็นคนสู้ชีวิตที่น่าเห็นใจ น่าเอาใจช่วย แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าหนังคงทำมาเพื่อขายขำเป็นหลัก แต่ก็ยังอยากดูเพราะลุงแอนนานี่แหละ

หนังก็เหมือนจะเนื่องๆ เกี่ยวๆ กับ โหดหน้าเหี่ยว 966 หน่อยน่ะครับ ตัวเอกคืออาเจ็กที่ผันตัวเองออกมาจากโลกนักเลงตามคำแนะนำของเฮียสอง (รับเชิญเป็นรูปภาพโดย จาตุรงค์ ม๊กจ๊ก) เขาเลยมาทำงานสะอาดอย่างขายซาลาเปาแทน ซึ่งระหว่างทำงานเขาก็ได้พบเจอกับคนดีอย่างอาหมวย (หมวย ชวนชื่น) ลูกเจ้าของร้านซ่อมรถที่ช่วยเขาเสมอ แล้วก็เจอพวกอันธพาลที่เข้ามาก่อกวนคิดเก็บค่าคุ้มครองอาเจ็กแล้วยังจะมาหาเรื่องอู่ซ่อมรถของอาหมวยอีก แบบนี้อาเจ็กจะต้องกลับมาเส้่นทางนักเลงเพื่อสั่งสอนพวกคนเลวนี้อีกหรือไม่

ครับ หนังก็มีขำมีตลกตามเรื่อง แต่จุดที่ผมชอบจริงๆ กลับเป็นการแสดงของลุงแอนนาที่ผมว่าลุงเขาน่าจะได้เล่นหนังดราม่าบ้างน่ะครับ เพราะเขาเล่นได้ดีน่ะ ดูเข้าท่า ดูซื่อ น่ารัก น่าเอาใจช่วย สีหน้าแววตาเวลาเขาพูดต่อหน้ารูปเฮียสองผมว่าดูเป็นนักเลงกลับใจดีจริงๆ หรือตอนตะโกนขายซาลาเปาก็ดูน่าเอาใจช่วยน่ะ ไม่รู้นะ ปกติเวลาผมเห็นคนเข็นของขายถ้าเขาดูสู้ชีวิต ดูซื่อๆ แล้วมันน่าซื้อ น่าสนับสนุน จนไม่แปลกใจเลยที่อาหมวยในเรื่องจะเห็นใจอาเจ็ก

ด้านตัวหนังอาจยังไม่มีอะไรนัก เพราะพล็อตและสิ่งต่างๆ ยังไม่ลงตัว มีดีตรงการแสดงของลุงแอนนาและเหล่าตลกขาประจำนั่นแหละครับ กับดนตรีที่ไม่เลวนะ ช่วงชวนซึ้งก็ได้ผลไม่น้อยเหมือนกัน

ทราบมาว่าเรื่องนี้ลุงแอนนากำกับเอง ก็ถือว่าไม่เลวล่ะครับ หนังอาจเป็นมาตรฐานหนังแผ่น แต่ก็ถือเป็นหนังแผ่นที่ตลกและมีอะไรดีมากกว่าหนังขายขำทั่วไปเพียงอย่างเดียว

ดูแล้วฮาครับ มีความสุขดี

สองดาวครับ

(6/10)