ยามดูหนังเรื่องนี้ผมเกิด 2 ความรู้สึกผุดขึ้นมาพร้อมๆ กัน

ความรู้สึกแรกคือ “ชอบ” เพราะหนังดูแล้วอบอุ่น ตั้งแต่ต้นจนจบนี่ให้อารมณ์สบายๆ พระเอกนางเอกก็น่ารักในแบบของตัวเอง อีกทั้งยังได้เห็นทิวทัศน์งามๆ ของประเทศเพื่อนบ้านอย่างลาว ที่สวย งาม เป็นธรรมดชาติ แฝงไว้ซึ่งมนต์เสน่ห์ที่แสนเรียบง่าย

และความรู้สึกอีกอันคือ “อาย” ครับ… อายตัวเองนี่แหละที่สมัยก่อนเคยล้อเชิงดูถูกชนชาติลาว ไม่ว่าจะเพราะกระแสที่ล้อกันจนติดปาก (ใครอายุ 30 อัพย่อมทราบดีว่ามันล้อกันเป็นล่ำเป็นสันจริงๆ) ล้อเพราะเพื่อนล้อเลยล้อตาม ล้อเพราะตลกล้อเลยเอามาขำบ้าง ฯลฯ

คำล้อในอดีตนั้นเป็นไปในความหมายว่าลาวนั้นดูเชย ดูน่าขำในหลายๆ อย่างเช่น ภาษาพูดหรือการกระทำ… นั่นเราทำอะไรกันลงไป?

ไปๆ มาๆ ผมรู้สึกว่าลาวนั้นล้ำยุคมากนะครับ… ที่ว่าล้ำนี่ไม่ใช่แค่เทคโนโลยีนะฮะ (บ้านเขาจะมี 4G ใช้ก่อนเราอีก) แต่ผมหมายถึงวิถีชีวิตครับ พวกเขาอยู่กันอย่างพอเพียง เรียบง่าย ใกล้ธรรมชาติ ครอบครัวก็อบอุ่น ซึ่งเทรนด์นี้ (ถ้าเราจะเรียกว่าเป็นเทรนด์นะครับ) คืออะไรที่ทั่วโลกเพิ่งตื่นตัวกันตอนเกิดภัยธรรมชาติหลากรูปแบบ คนทั้งโลกเพิ่งมาตระหนักว่าเราเบียดเบียนธรรมชาติมากเกิน ดังนั้นต้องหันมาดูแลโลกด้วยการหาทางใช้ชีวิตบนความเรียบง่าย กินอยู่ใช้อย่างพอเพียงไม่ผลาญสิ่งต่างๆ ให้เกินจำเป็น

อะไรทำนองนั้นมีให้เห็นที่แผ่นดินลาวมานานแล้วครับ ก่อนเราจะล้อเขากันซะอีก

โทนหนังเรื่องนี้ถือว่าเป็นหนังรักที่ปรุงแต่งไม่เยอะ แม้โดยโครงเรื่องจะดูเป็นสูตรสำเร็จอยู่บ้าง แต่เนื้อใน การเดินเรื่อง ดารา และบรรยากาศดูเรียบๆ แต่ได้อารมณ์ ดูปรุงแต่งไม่มากแต่ก็ได้รสในแบบของมันเอง อันนี้ก็ขอชมผู้กำกับ ศักดิ์ชาย ดีนาน และอนุสอน สิริสักดาที่ร่วมกันถ่ายทอดความรักระหว่างสอน (อนันดา เอเวอร์ริ่งแฮม) ช่างภาพหนุ่มที่ต้องไปเก็บภาพในลาว กับน้อย (คำลี่ พิลาวง) ไกด์สาวชาวลาวที่มีทั้งความน่ารัก ซื่อ และจริงใจ

เนื้อเรื่องนั้นจริงๆ ไม่เกินคาดเดาเลยครับ เรารู้นั่นแหละว่าเรื่องมันจะเป็นยังไง ไปทางไหน จะจบลงที่ไหน แต่สิ่งดีๆ ที่มีไม่ว่าจะดารา บรรยากาศงามๆ ดนตรีง่ายๆ ล้วนช่วยให้หนังเรื่องนี้อุดมไปด้วย “ความเรียบง่ายอันแสนวิเศษ” คือระหว่างดูนี่มันให้อารมณ์ผ่อนคลายไปในตัวด้วยครับ ดูแล้วมีความสุขแบบไม่ต้องลุ้น ไม่ต้องประดิษฐ์อะไรมากมาย

แน่นอนว่าอนันดายังคงเป็นอนันดาครับ แสดงเรื่องไหนได้ใจทุกรอบ ลีลาท่าทางพี่ท่านดูอาร์ทมาดหล่อเท่ห์อยู่แล้ว แต่ที่ผมชอบเป็นพิเศษคือสีหน้าท่าทางยามออกอารมณ์ที่ดูเป็นธรรมชาติมากๆ และคนที่ไม่ชมไม่ได้คือ คำลี่ พิลาวง น่ารักมากครับ ระหว่างดูนี่ผมไม่คิดว่าเธอแสดงนะ แต่เธอดูเป็นตัวของตัวเองได้อย่างใสและแสนบริสุทธิ์ ไม่แปลกใจล่ะครับที่สอนจะรู้สึกดีๆ กับเธอ

เป็นหนังที่ดูแล้วมีความสุขครับ สุขไปกับอารมณ์หนัง สุขไปกับบรรยากาศ สุขไปกับการได้เห็นชายหญิงคู่หนึ่งค่อยๆ เรียนรู้กันและกัน ค่อยๆ ทำความรู้จักกัน และค่อยๆ เกิดความรู้สึกที่ดีต่อกัน

ผมว่าความรักของคนส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้ล่ะครับ มันไม่ได้เหมือนในหนังที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะเหมือนมีศรรักปักอกแบบทันที หรือเวลาเราเจอใครแล้วใจจะเต้นแรงแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ผมหมายถึงคนที่เจอความรักแบบนั้นอาจมีครับ แต่คนส่วนใหญ่ก็รักแบบน้ำหยดลงหิน นิ่งๆ ช้าๆ แบบนี้นี่แหละ

ถือเป็นหนัง Feel Good อีกเรื่องหนึ่งสำหรับผมเลยครับ คือมันไม่ได้ฟีลกู๊ดแบบบิ้วๆ หรือเร้าๆ อย่าง GTH แต่มันเป็น Feel Good แบบอิ่มพอเหมาะ เรียบง่ายแต่พอดี ดูจบแล้วได้ความสบายทางตา (ภาพสวย) ความสบายทางหู (ดนตรีง่ายๆ กับเสียงธรรมชาติ) และความสบายทางใจ (ได้เห็นคนสองคน เริ่มต้นรู้สึกดีๆ ต่อกัน… ผมไม่ใช่คำว่ารักนะครับ โปรดสังเกต แต่ใช้คำว่า “เริ่มต้นรู้สึกดีๆ ต่อกัน” )

สองดาวครึ่งครับ

(7/10)