มาเพื่อปิดตำนานล่ะนะครับ สำหรับตอนที่ 4 ของเจ้าแวมไพร์อมตะหน้าด้านฆ่าไม่ตายนามว่า ราดู วลาดิสลัส (Anders Hove) กับศิลาโลหิตของมัน หลังจากภาคที่แล้วแกโดนแดดแผดเผาจนน่าจะตายไปได้แล้ว แต่มาภาคนี้คนทำก็เล่นง่ายครับ แกโดนแดดเผาจริง แต่ตอนร่วงลงมา ดันลงน้ำครับ แดดเลยหยุดเผาเพราะมีน้ำดับ (คนมันจะทำตอนต่อน่ะเน้อะ) แล้วก็ค่อยๆ ฟื้นตัวเพื่อกลับมาล่าพวกตัวเอกอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้ตัวเอกรายอื่นๆ ตายกันหมดครับ เหลือเพียงตัวเอกหลักอย่าง มิเชลล์ มอร์แกน (Denice Duff) นางเอกแวมไพร์จากภาคแรกที่ราดูตามล่าตามรักจากภาคแรกจนภาคสี่ มิเชลล์รอดมาได้ด้วยการช่วยเหลือจาก อานา (Ioana Abur) และ ดร.นิโคเลสคู (Mihai Dinvale) ผู้ค้นคว้าวิจัยเรื่องแวมไพร์ และรับปากจะช่วยมิเชลล์ให้พ้นจากอาการแวมไพร์ให้ได้

แต่มีหรือที่ราดูจะยอมครับ พี่ท่านก็มาเพื่อพามิเชลล์กลับไป ซ้ำยังได้เจอกับแวมไพร์อีกสองตนได้แก่ แอช (Jonathon Morris) และ เซเลน่า (Floriela Grappini) เอาล่ะ มาดูกันครับว่าเรื่องราวจะสรุปลงที่อีท่าไหน

ภาคนี้เดินเรื่องต่อแบบถูลู่ถูกังมากๆ ครับ คือจริงๆ ราดูสมควรตายไปตั้งหลายรอบแล้ว แต่ผู้กำกับ Ted Nicolaou ก็ขยันเขียนบทปลุกให้แกตื่นมาโดนฆ่าซ้ำจัง ภาคนี้คงไม่ต้องบอกนะครับว่าแกจะรอดหรือตาย เพราะมันเป็นภาคจบแล้วน่ะ ซึ่งว่ากันตามตรง ภาคนี้สนุกน้อยที่สุดเลยครับ ไม่มีอะไรเลยก็ว่าได้

อย่างแรกคือ พวกทิวทัศน์ฉาก บรรยากาศสวย ไม่มีแล้ว มันถ่ายกันแต่ฉากในห้องทดลองไม่ก็ในหลุมศพครับ พวกความสวยของโรมาเนียไม่มีอีกแล้ว … แล้วไงน่ะเหรอครับ ก็หมดกันน่ะสิ ภาคก่อนยังพอมีอะไรพวกนี้มีดึงความสนใจได้ แต่ภาคนี้ไม่มี ส่วนเนื้อหาก็โล่งตามเคยครับ

ถ้าให้จำกัดความหนังเรื่องนี้แบบไม่ยาวก็คือ หนังเหมาะสำหรับคนที่อยากดูตอนต่อของหนังชุด Subspecies เท่านั้นน่ะครับ แต่ถ้าเป็นขาจรผมว่าผ่านมาแล้วผ่านไป (ไกลๆ) เลยดีกว่าครับ เนื้อหาภาคนี้อ่อน และไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นเลย ความน่ากลัวสู้ตอนแรกๆ ไม่ได้ (ขนาดตอนแรกไม่ค่อยจะสนุกอะไรแล้วนะ)

ว่าง่ายๆ คือไม่ดูก็ได้ไม่เสียเวลาครับ

ไม่ถึงสองดาวครับ

(5/10)