หลังจากเพิ่งตะบันดูหนังจีนชุดไป ดูรวดเดียวจบเลยครับกับท่านเปาภาคที่หลายๆ ท่านอาจไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่มีแผ่นออกขายนานมากแล้วครับ ผมก็เอามาดองไว้นานมากเหมือนกัน ^^

ท่านเปาฉบับนี้ว่าด้วยเรื่องราวช่วงสุดท้ายในชีวิตการทำงานของท่านเปาบุ้นจิ้นในฐานะเจ้าเมืองไคฟง ที่ต้องเจอกับคดีใหญ่เมื่อมีนายพลจากแนวหน้าเดินทางมาขอความเป็นธรรม เนื่องจากจู่ๆ งบการทหารถูกตัดไปถึง 1 ล้านตำลึง ทำให้ขวัญและกำลังใจของทหารหดหาย เสบียงก็ไม่พอแจกจ่าย จนชายแดนอยู่ในภาวะเสี่ยง

แต่แล้วนายพลท่านนั้นกลับถูกล่าสังหารเพื่อปิดปาก เนื่องจากคนฮุบเงินล้านไปก็ไม่ใช่ใครอื่นครับ เขาคืออู๋ไท่ซื่อ บิดาของฮองเฮานั่นเอง (ตำแหน่งเดียวกับราชครูผังคู่แค้นขาประจำของท่านเปานั่นแหละ)

ทว่าในนาทีสุดท้าย นายพลท่านนั้นก็หอบชีวิตไปหาท่านเปา ในที่สุดท่านเปาก็ต้องยื่นมือมาสืบหาความจริง แต่กว่าจะปิดคดีได้นี่ก็เกือบตายไปหลายรอบ ซ้ำคนรอบตัวยังต้องมาเสี่ยงภัยด้วยตั้งหลายครั้ง

ผมดูจบในวันเดียวเลยครับ ความยาวประมาณ 20 ตอน ถ้าถามว่าสนุกไหมก็ขอตอบว่าสนุกทีเดียวครับ แต่อาจจะมีช่วงยืดยาดบ้าง การเดินเรื่องก็ไม่ฉับไว ความเร้าใจอาจไม่มากมาย ซึ่งก็เป็นธรรมดาของซีรี่ส์จากจีนอยู่แล้วน่ะนะครับ จะไม่เหมือนฮ่องกงหรือไต้หวัน

กระนั้นผมก็ยังชอบครับ อย่างแรกคือทีมดาราที่ชั้นหนึ่งทีเดียว อย่างท่านเปานี่ก็รับบทโดย เปากั๊วะอัน ที่เคยสวมบทโจโฉในสามก๊กเวอร์ชั่น 1994 (ที่เอามาฉายเวียนในบ้านเราบ่อยมากๆ นั่นแหละครับ) ซึ่งเขาก็แสดงได้ดีครับ เป็นท่านเปาที่มีหลากอารมณ์ เพราะท่านเปาฉบับนี้จะมีภรรยาด้วย มียามเศร้า ยามแข็งกร้าว ยามสบายๆ ส่วนบทฮ่องเต้ก็ได้ ถังกั๊วะเฉียง มาแสดง (นี่ก็เคยเป็นขงเบ้งในสามก๊กเหมือนกัน) และบทอู๋ไท่ซือก็แสดงโดย เว่ยจงว่าน (ซึ่งก็คือสุมาอี้ในสามก๊กเช่นกัน)

จุดที่ผมชอบในฉบับนี้อย่างแรกคือ ตัวละครทั้งหลายในเรื่องจัดว่ามีสติปัญญาพอตัว ว่าง่ายๆ คือฉลาดทันกันไม่ว่าจะท่านเปาหรือไท่ซือที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากัน แต่กระนั้นต่างฝ่ายต่างก็สามารถเดาทางกันออก ทำให้การขับเคี่ยวรับมือแก้เกมกันและกันนั้นเป็นไปอย่างน่าติดตามทีเดียว

และที่ผมชอบมากคือองค์ฮ่องเต้ครับ ที่จัดว่า “ทรงเก๋าเกม” มากๆ หากใครเคยหงุดหงิดกับฮ่องเต้เวอร์ชั้นก่อนๆ ที่ชอบหูเบาและเอาใจสนมเป็นหลักนี่ มาฉบับนี้น่าจะโอเคได้ไม่ยาก เพราะองค์ฮ่องเต้ทรงพระปรีชาตามเกมท่านเปาทัน ยิ่งเกมของไท่ซือนี่ตามทันตลอดครับ จนบางครั้งถึงกับสามารถวางหมากสกัดแผนร้ายของไท่ซือได้ด้วยองค์เองเลย

ดูเรื่องนี้แล้วไม่ค่อยหงุดหงิดครับ เพราะปกติดูแล้วจะรำคาญตัวละครที่ตัดสินใจอย่างไม่ฉลาด หรือการพลาดท่าแบบโง่ๆ แต่ตัวละครในเรื่องเหมือนกับรู้จักกันมานาน เก๋ากันมานาน แล้วก็มาปล่อยเก๋าปล่อยแก่ในโค้งสุดท้ายของชีวิต ประมาณว่าท่านเปาวางแผนที่ว่าแนบเนียนมากๆ แล้ว แต่ถึงจุดหนึ่งไท่ซือก็ฉลาดเดาออก หรือถ้าไท่ซือคิดแผนอะไรไว้ ท่านเปาก็จะหาทางไปดัก วางหมากขัดทัพได้ทัน… มันเลยสนุกตรงนี้ล่ะครับ

นอกนี้สาระหลายๆ อย่างที่หนังสอดแทรกลงมาได้แบบพอดีพอเหมาะครับ ไม่ว่าจะปรัชญาการปกครอง อย่างฉากที่ผมชอบมากๆ คือตอนที่ฮ่องเต้ทรงเปรียบเปรยโดยการหยิบแส้หางม้าของขันทีคู่ใจมา แล้วทรงบรรยายว่า

“เปาบุ้นจิ้นกับไท่ซือ เปรียบได้กับต้นและปลายของด้ามจับ ในขณะที่ตรงหางม้านั้นก็เหมือนฮองเฮา ส่วนเรา (หมายถึงพระองค์) เปรียบได้กับผู้ถือที่ควบคุมแส้ทั้งหมดนี้”

แค่ประโยคนี้แสดงถึงความปรีชาสามารถของฮ่องเต้ได้แบบเต็มๆ ครับ ว่าพระองค์ไม่ใช่ฮ่องเต้หูเบาและมองเกมออกเสมอ

หรือคำถามที่ท่านเปาถามไท่ซือตรงๆ ว่า “ข้าถามท่านจริงๆ เถอะ ว่าทำไมคนที่มาเป็นไท่ซือถึงชอบทำการฉ้อราษฎร์บังหลวงเช่นนี้” เพราะถ้าจำกันได้ จะพบว่าท่านเปานั้นต้องรับมือกับพ่อของสนมเอกหรือฮองเฮาบ่อยมาก จนท่านเปาก็อยากรู้ว่าทำไมคนดำรงตำแหน่งนี้มันต้องคดด้วย จะโกงไปทำไม ทั้งๆ ที่ลูกสาวก็ได้เป็นถึงคนโปรดของฮ่องเต้ขนาดนี้

เป็นคำถามที่เจ๋งอีกเหมือนกัน ซึ่งราชครูก็ตอบตามตรงว่าเพราะอำนาจวาสนาที่เขาได้มานั้น ก็เพราะความสวยและความสาวของลูกตน ซึ่งอะไรพวกนี้มันไม่จีรัง สักวันนางสนมอันดับหนึ่งก็ต้องตกอันดับไป ดังนั้นช่วงที่ยังมีโอกาสก็ต้องโกยไว้ให้มากที่สุด จะได้มีเงินไว้กินมากๆ ตอนแก่ แต่ทีนี้พอทำๆ ไปมันก็ติด จากโกงร้อยเป็นโกงพัน จากโกงหมื่นเป็นโกงแสน ได้มาเท่าไรก็ชักจะรู้สึกไม่พอ จนรู้ตัวอีกทีก็เหมือนขึ้นขี่หลังเสือ ลงไม่ได้อีกต่อไป ทำได้แค่โกงให้ใหญ่ขึ้นๆ อีกทั้งต้องหาทางปกปิดร่องรอยการโกงของตน บางทีก็แค่ยัดเงิน แต่พอยัดไปนานๆ ก็จะเจอกับคนที่ไม่รับ ทีนี้การสั่งฆ่าก็ต้องเกิดขึ้น จนในที่สุดก็เหมือนเอาขาอีกข้างไปพาดบนหลังเสืออีกตัว ทีนี้ให้ตายยังไงก็ไม่มีทางหนีพ้นวิถีแบบนี้ได้เลย

ประเด็นอีกอย่างที่โดนคือ “กรรมใดใครก่อ” หนังแสดงให้เห็นเรื่องนี้ชัดครับ เพราะในตอนสรุปนั้นทุกคนต่างได้รับผลแห่งการกระทำในรูปแบบต่างๆ บ้างก็เป็นผลจากสิ่งที่ตนทำ บ้างก็เป็นผลจากการกระทำของพ่อแม่ อย่างลูกชายแสนดีของไท่ซือนั้น ถือเป็นกรณีตัวอย่างที่พ่อแม่ควรดูไว้ครับ ว่าก่อนจะทำอะไรที่เลวร้ายนั้น ควรนึกถึงลูกให้ดี เพราะสิ่งที่เราทำมันจะย้อนมาถึงลูกแน่นอน ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

ชอบครับ อาจไม่ใช่ท่านเปาที่สนุกเร้าใจเหมือนฉบับอื่นๆ แต่เหมือนได้ดูท่านเปาสไตล์คนแก่มาเก๋าเกมใส่กัน ก่อนจะแยกย้ายอำลาจากกันไปตามอายุขัย (ทั้งจากเป็นและจากตาย) ส่วนตัวละครอื่นๆ อย่างท่านกงซุนนั้นก็ออกจะผิดคาดนิดๆ เพราะฉบับนี้จะออกแนวปล่อยให้อารมณ์มาครอบงำเยอะไปนิด และจั่นเจาก็มีบทไม่เยอะนะครับ บอกไว้ก่อน แต่ที่บอกไม่เยอะน่ะ เข้าอีหรอบ “มาน้อย แต่โผล่ทีไรได้ใจทุกที”

ถ้าชอบท่านเปามานาน ก็ลองหาฉบับนี้ชมแก้ขัดได้ครับ ทำใจรับกับความเชื่องช้าในบางจังหวะให้ได้ก็น่าจะเพลินไปกับเรื่องราวได้

สองดาวครึ่งครับ

(7/10)

ชื่ออังกฤษ: Lord Bao’s Life and Death Calamity
ชื่อจีน: 包公生死劫