ดู The Addams Family รอบแรกเมื่อ 30 กว่าปีก่อน แต่จนถึงวันนี้ก็ยังไม่มีหนังสไตล์นี้ออกมาตอบสนองต่อมเพี้ยนของผมได้เท่านั้นอีกเลยครับ

ครอบครัวอดัมส์นี้ถือกำเนิดครั้งแรกในรูปการ์ตูนคอมมิคในปี 1938 ครับ ก่อนจะมาดังอีกรอบตอนทำเป็นซีรี่ส์ในยุค 60 และ 70 เรียกว่าอเมริกันชนส่วนมากคุ้นกับซีรี่ส์ชุดนี้ดี

ว่ากันว่าจุดเริ่มต้นที่ทำให้มีการสร้าง The Addams Family ฉบับหนังโรงก็คือตอนที่ผู้อำนวยการสร้าง Scott Rudin แกนั่งรถตู้ แล้วก็ได้ยินคนหนึ่งฮัมเพลงธีมของ Addams แล้วสักพักทุกคนบนรถพากันฮัมเพลงนี้กันหมด Rudin เลยแน่ใจว่าถ้าทำเป็นหนังล่ะดังแน่

ตอนแรกทุกคนคิดตรงกันว่าคนเหมาะจะกำกับคือ Tim Burton แต่พี่ท่านไม่ว่าง หน้าที่เลยถูกส่งไปยัง Barry Sonnenfeld ผู้กำกับภาพที่เคยร่วมงานกับพี่น้อง Coen, Danny DeVito และ Rob Reiner มานั่งเก้าอี้กำกับเป็นหนแรก

หนังเพี้ยนได้ใจ ตั้งแต่ตัวละคร มือเดินได้ ญาติอิทท์ขนดก ของประกอบฉาก บรรยากาศ อารมณ์ขัน การเดินเรื่อง ดนตรี (ที่แสนจะยั่วล้อโดย Marc Shaiman) ทั้งหมดผสมรวมเป็นความลงตัวได้สำเร็จ

จุดที่ผมนับถือคือหนังทำให้เรารู้สึกชอบพวกอดัมส์ รู้สึกว่าพวกเขาเนี่ยแหละที่ปกติ ในขณะที่ตัวละครคนปกติทั่วไปต่างหากที่ดูน่าขำทั้งแง่การกระทำและวิธีคิด (โดยเฉพาะแม่หนูเนตรนารีผมบลอนด์นั่น)

ดูแล้วก็อดคิดแซวสังคมรอบตัวไม่ได้ ว่าสิ่งที่เรายึดมั่นนิยามกันว่า “ปกติ” และ “เพี้ยน” นั้น มันใช่จริงตามนั้นไหม

ดาราในเรื่องที่ดังอยู่แล้วก็ดังขึ้นอีก อย่าง Raul Julia ผู้ล่วงลับก็เป็นที่จดจำถึงขนาดไปไหนมาไหนเด็กๆ จะเรียกเขาว่าโกเมซทุกทีไป (ได้ข่าวว่าเขายิ้มกว้างทุกครั้งที่เด็กๆ จำเขาได้น่ะครับ), Christina Ricci ก็เกิดและติดภาพเวนส์เดย์ไปหลายปีทีเดียว

เกร็ดที่น่าสนใจก็คือ จริงๆ แล้วบทดั้งเดิมจะไม่เฉลยชัดๆ ว่าตกลงแล้ว เฟสเตอร์ (Christopher Lloyd) เป็นตัวจริงหรือตัวปลอม แต่ทีมงานหลายคนโดยเฉพาะ Ricci บอกว่าถ้าให้เฟสเตอร์เป็นตัวจริงหนังจะดูลื่นและน่าประทับใจกว่า (ตอนนั้นเธออายุ 10 ขวบครับ) ในที่สุดตอนจบก็เลยสรุปออกมาอย่างในหนังนั่นเอง

อีกหนึ่งหนังดูเพลินที่ไม่ค่อยมีให้ดูบ่อยๆ (ยอมรับว่าแอบคาดหวังกับ Dark Shadows อยู่พอตัว แต่ก็ยังทำได้ไม่ถึงขนาด แม้พี่ Tim จะคุมบังเหียนเองก็ตาม ^_^)

สองดาวครึ่งบวกๆ ครับ

(7.5/10)