นี่คือตำนานบทที่ 7 ของชอลิ้วเฮียงครับ โดยโก้วเล้งเขียนห่างจากตอนที่แล้ว (ดวงชะตาดอกท้อ) ถึง 5 ปี

5 ปีที่ว่านี้ ผลงานที่โก้วเล้งได้รังสรรค์เอาไว้ก็มีเช่น ชุด 7 อาวุธ, ซาเสียวเอี้ย. ศึกเสือหยกขาว, อินทรีผงาดฟ้า, จอมดาบหิมะแดง และ เล็กเซียวหงส์อีก 5 ตอน เรียกว่าปล่อยของใส่ไอเดียแบบเต็มที่ครับ

พอมาคิดถึงจุดนี้แล้ว จึงพอเข้าใจว่าทำไมรสชาติของ “ตำนานกระบี่หยก” ถึงได้แตกต่างจาก 6 เล่มแรกมากมายถึงเพียงนี้

โดยส่วนตัวแล้วเชื่อว่าโก้วเล้งพยายามใส่รสชาติใหม่ลงในเรื่องราวของชอลิ้วเฮียงครับ แม้พล็อตหลักๆ จะเอื้อให้เกิดฉากแอ็กชันกำลังภายใน (แบบ 3 เล่มแรก) แต่โก้วเล้งเลือกที่จะเล่าโดยเทน้ำหนักไปที่การสืบสวน และทิ้งปมปริศนา

ทว่าแม้จะเน้นการสืบสวน แต่โก้วเล้งก็ไม่ได้เล่าแบบตอน “ยืมศพคืนวิญญาณ” หรือ “ศึกวังค้างคาว” นะครับ ลีลาตอนนี้ออกมาเป็นการสืบสวนแนวใหม่ที่ไม่มุ่งเน้นให้คนอ่านเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด เหมือนกับเล่าเหตุที่ตรงนั้นที แล้วก็ย้อนมาตรงนี้ที ถ้อยคำที่ใช้เล่าเรื่อง บางครั้งก็กำกวม มิได้กระจ่างชัด (บางครั้งอ่านไปก็งงว่าจะใช้ถ้อยคำวกวนทำไมให้เสียเวลา)

จึงไม่แปลกเลยครับหากหลายๆ คนอ่านเล่มนี้แล้วจะงง จะมึน หรือบางคนก็รู้สึกไม่ชอบ อย่างผมเองก็เคยเป็นแบบนั้นมาก่อนเหมือนกันตอนอ่านรอบแรก

ตอนผมอ่านเล่มนี้รอบแรกนั้น ผมก็ตะบันอ่านแบบยาวๆ เหมือนตอนก่อนหน้านี้น่ะครับ อ่านแล้วก็เหมือนจมไปในถ้อยคำวกวนยอกย้อน มึนแล้วมึนอีกว่าโก้วเล้งจะพาผมไปไหน ครั้นพอหยิบมาอ่านใหม่ อ่านแบบค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป (อ่านแล้ววาง อ่านแล้ววาง ไม่อ่านทีเดียวยาวๆ) ความรู้สึกก็เปลี่ยนไป

ในแง่ความสนุก เล่มนี้อาจไม่สนุกเท่า 6 เล่มก่อน ไม่มันส์เท่า “ศึกวังน้ำทิพย์” ไม่น่าติดตามเท่า “ศึกวังค้างคาว” แต่ประเด็นของเรื่องราวนั้น ต้องอ่านจนจบ 1 รอบแล้วถึงจะเห็นภาพ

สาระที่นึกได้หลังอ่านจบ 2 รอบก็คือ

บางครั้ง สิ่งที่ถูกตบแต่งให้ดู “ยุ่งเหยิง รุงรัง เยอะแยะ เวิ่นเว้อ วกวน” นั่นก็เพราะมีคนจงใจตบแต่งสิ่งเหล่านั้นให้ “ดูเยอะ ดูงง ดูสับสน” เพื่อมาลวงล่อให้เราหลงกล

เจ้าสิ่งที่ดู “เยอะ” เหล่านี้ หากเราไปหลงกลจับจ้อง เราก็จะมีแต่ความงง และมันจะไม่มีวันให้คำตอบอะไรกับเรา (เพราะคนที่สร้างมันขึ้นมา จงใจให้เรางง ไม่ได้ต้องการให้เราเข้าใจอยู่แล้ว)

ถ้าเรามัวแต่หลงกลจับจ้อง เราอาจพลาด “สิ่งที่สำคัญกว่า” ที่ถูกถ้อยคำเหล่านี้บดบังไว้ก็ได้

ชอลิ้วเฮียงเล่มนี้ อ่านเอาสนุกก็คงไม่สนุก อ่านเอาเพลินก็คงไม่เพลิน อย่าแปลกใจหากท่านจะเป็นคนหนึ่งที่อ่านแล้วไม่รู้สึกชอบ

แต่หากใครมีเวลา ลองอ่านให้จบ 1 รอบ พิจารณาเรื่องราวให้ดี แล้วจะพบว่าชอลิ้วเฮียงตอนนี้ หาใช่จะไร้สาระ

สำหรับผมแล้ว พี่ชอเล่มนี้ “อ่านแล้วอาจไม่ได้ความบันเทิง แต่ได้ปรัชญามองชีวิตติดกลับมาหลายประการ”

แต่กว่าจะเห็น ก็โดนพรางตาซะจนมึนไปหลายเพลา (555)

====================================

อ่านบ้านๆ ลำดับที่ 13
ชอลิ้วเฮียง ตอน ตำนานกระบี่หยก
The Legend of the New Moon
ชุด ชอลิ้วเฮียง ลำดับที่ 7

ผลงานของ โก้วเล้ง (เมื่อปี พ.ศ. 2521)
เรียบเรียงโดย น.นพรัตน์