มันก็จริงนะครับที่หลังๆ มานี่ผลงานของพี่ Sylvester Stallone จะไม่ค่อยประสบความสำเร็จและไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่ แต่ผมก็เป็นคนหนึ่งครับที่ยังบ้าดูผลงานของพี่แกอยู่เรื่อยๆ แม้ว่าคนจะด่ายังไงก็เหอะ ซึ่งคนละเหตุผลกับที่ผมบ้าดูหนังของพี่ Steven Seagal นะครับ ขานั้นน่ะผมดูเอาฮามากกว่า แต่การที่ผมยังดูหนังของพี่สไลอยู่อย่างต่อเนื่อง ก็เพราะหนังเรื่องนี้นี่แหละ

พี่สไลรับบทร็อคกี้ บัลบัวร์ นักชกปลายแถวฉายา ม้าป่าอิตาเลี่ยน (Italian Stallion) ที่ใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มีอนาคต แต่ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไปเมื่อ อพอลโล ครีด (Carl Weathers) นักชกอันดับหนึ่งได้จัดงานชกฉลองวันชาติขึ้นโดยเลือกเอานักชกไร้อันดับขึ้นมาประหมัดกับตนเอง และการชกครั้งนี้จะถ่ายทอดไปทั่วประเทศครับ สำหรับอพอลโล มันก็แค่การชกอีกนัดนึง แต่สำหรับร็อคกี้ มันคือโอกาสแห่งความฝันที่เขาไม่เคยแม้แต่จะคิด

นี่เป็นหนังง่ายๆ อีกเรื่องนะครับ แค่เรื่องชีวิตของนักชกไร้อันดับคนหนึ่งที่ได้โอากสแบบไม่คาดฝันแล้วเขาก็พยายามทำมันให้สำเร็จ เนื้อเรื่องไม่ซับซ้อนเท่าใดนัก ผมเล่าจบได้ในบรรทัดเดียวด้วยซ้ำ แต่ไอ้การทำหนังแบบนี้ให้ดีจับใจได้นั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะครับ

และ Rocky แม้จะเป็นหนังแจ้งเกิดให้พี่สไล แต่หากว่ากันในอีกมุมหนึ่งแล้ว หนังเรื่อง Rocky นี้จะไม่มีวันได้เกิดขึ้นมาเลย หากไม่ได้พี่สไลครับ เพราะพี่แกเป็นคนลงมือเขียนบทด้วยตัวเอง ซึ่งเขาเริ่มมีไอเดียหลังจากได้ดูการชกระหว่างนักชกที่ยังไม่เป็นที่รู้จักในตอนนั้นอย่าง Chuck Wepner กับ Muhammad Ali นักชกชื่อโคตรดังน่ะนะครับ พอดูแล้วพี่สไลแกเลยนั่งเทียนปั่นบทจนเสร็จภายในเวลาเพียง 3 วันเท่านั้น แล้วเขาก็เอาบทไปเสนอกับทางผู้สร้าง พร้อมข้อแม้ที่ว่า ต้องให้เขาเล่นเป็นร็อคกี้เท่านั้น

ตอนแรกผู้สร้างเขาก็ไม่ค่อยยอมหรอกครับ ซึ่งผมก็พอจะเข้าใจเหมือนกัน … เอ้า ก็ชื่อ Sylvester Stallone นี่เป็นใครมาจากไหนล่ะครับ แค่คนธรรมดาเท่านั้นเอง การจะทำหนังแต่ละเรื่องนั้นเพื่อความปลอดภัยมันควรจะมีดาราดังๆ มาแสดง และถ้าให้ว่ากันจริงๆ พี่สไลของผมก็ไม่ได้หล่อเหลาอะไรเลยด้วย ผู้สร้างเขาก็คงเป็นห่วงล่ะครับว่ามันจะคุ้มหรือเปล่าที่จะมาฝากความหวังกับดาราโนเนมแบบนี้

เพราะไอ้ประเด็นนี้แหละครับ ผู้สร้างเลยพยายามเจรจากับพี่สไลแบบเต็มที่ ถึงขนาดยอมจ่ายถึง 150,000 ดอลล่าร์ เพื่อซื้อสิทธิ์ขาดในบทมาเลย แล้วจะได้เอาดาราดังๆ อย่าง Ryan O’Neal ที่กำลังมีชื่อจาก Love Story, What’s Up, Doc? และ Barry Lyndon มาแสดงแทน แต่พี่สไลแกก็ยังไม่ยอมครับ ยังยืนกรานเงื่อนไขเดิม จนในที่สุด คงเพราะบทร็อคกี้นี้มันดีมากด้วยล่ะครับ ผู้สร้างเลยยินยอม แต่ก็มีข้อแม้กลับไปเหมือนกันว่า จะสร้างให้ก็ได้ ยอมให้พี่สไลแกเล่นก็ได้ แต่ต้องคุมงบไม่ให้เกิน 1 ล้านก็แล้วกัน (และพี่แกก็ทำได้ครับ เพราะทุนหนังเรื่องนี้ ลงไปแค่ 1.1 ล้านเท่านั้นเอง) แล้วก็มอบหน้าที่กำกับให้ John G. Avildsen ผู้กำกับที่ถนัดหนังแนวสู้ชีวิตอีกคนหนึ่งในตอนนั้น

เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง พี่สไลแกก็มีการเขียนบทเพิ่มเติมปรับโน่นนี่อีกนิดหน่อยเพื่อความสมบูรณ์ในช่วงฤดูร้อนของปี 1975 (ซึ่งบทหนังเรื่องนี้เกลาอยู่ราวๆ สองครั้งครับ) แล้วจากนั้นการถ่ายทำก็เริ่มต้น โดยใช้เวลาเพียง 28 วันเท่านั้น และเมื่อหนังออกฉาย ก็ประสบความสำเร็จแบบเกินความคาดหมายไปเยอะมากๆ ครับ โกยเงินเฉพาะในอเมริกาไปราวๆ 117 ล้าน (กำไรเท่าไหร่กรุณาคำนวณเองครับ ลงทุนแค่ 1.1 ล้านน่ะ) และหนังได้เข้าชิง 10 รางวัลออสการ์ แต่ได้มาสามครับ แต่ไอ้สามที่ว่านี่ก็เป็นรางวัลบิ๊กๆ ทั้งนั้น นั่นคือ ออสการ์สาขาหนังยอดเยี่ยม รวมไปถึงผู้กำกับยอดเยี่ยม และตัดต่อยอดเยี่ยมด้วย

ส่วนพี่สไลนั้นได้เข้าชิงจากสองสาขาคือจากนักแสดงนำชายยอดเยี่ยมและบทภาพยนตร์ยอดเยี่ยม ซึ่งแม้จะชวดรางวัลไป แต่เขาก็ได้รับการจารึกชื่อว่าเป็นคนที่สามในประวัติศาสตร์ออสการ์ที่ได้เข้าชิงทั้งในสาขาการแสดงและการเขียนบทในปีเดียวกัน (สองคนแรกคือ Charles Chaplin จาก The Great Dictator ในปี 1940 และ Orson Welles จาก Citizen Kane ในปี 1941 … ได้จารึกชื่อต่อจากสองท่านข้างต้นนั่นเป็นเกียรติเอาการเลยนะครับผมว่า) Rocky เลยถือเป็นหนังของพี่สไล โดยพี่สไล เพื่อพี่สไลอย่างแท้จริงครับ

ทีนี้ก็มาว่ากันที่ตัวหนังนะครับ ถ้าถามว่ามันเหมาะกับออสการ์สาขาหนังยอดเยี่ยมมั้ย .. เป็นผม ผมให้นะครับ อาจจะเพราะชอบดดยส่วนตัวด้วย ดูแล้วมันมีความหวังชีวิตยังไงก็ไม่ทราบ เนื้อเรื่องแม้จะง่ายๆ แต่เพราะไอ้ความง่ายนี่แหละที่ทำให้หนังติดดินมากขึ้น ตัวละครดูมีเลือดเนื้อและจับต้องได้ การแสดงของแต่ละคนก็เป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง จนไม่น่าแปลกใจเลยครับที่ไ่ด้เข้าชิงออสการ์กันทุกคน พี่สไลของผมนี่ ผมต้องขอนับถืออย่างมากครับ กับการยืนหยัดไม่ยอมสตูดิโอจนได้บทมาครอง และจะว่าไปบทนี้มันเหมาะกับพี่เขาเท่านั้นน่ะครับ ผมว่าร็อคกี้มันก็อิงบุคลิกมาจากตัวพี่สไลเองนั่นแหละ (ก็พี่แกเขียนบทเองนี่ครับ)ท่าทางต้องดูเจียมตัวและน่าสงสาร ตาละห้อยนี่ครบเลยครับ

และอาจจะเพราะท่าทางแกดูเป็นคนเจียมตัวแบบนี้ล่ะมั้ง ผมเลยอดจะเอาใจช่วยแกมาจนทุกวันนี้ไม่ได้ เพราะดูกี่เรื่องๆ บุคลิกก็จะยังคงน่าสงสาร ตาก็ยังคงห้อยๆ เนี่ยครับท่าทางดูน่าเอาใจช่วยแบบนี้มันติดตัวแกไปตลอดจนปัจจุบัน ผมก็เลยเห็นใจแกเรื่อยมา

แต่ผมว่านะครับ แกไปได้ดีกับบทแบบเนี้ย บทดูน่าเอาใจช่วย ดูน่าสงสารแบบไม่ยอมแพ้ต่อชีวิต

และพี่สไลแกคงคิดเหมือนผมล่ะมั้งครับ เขาเลยกลับมาหากินกับบทนี้อีกจนได้

ดังนั้น ถ้าจะบอกว่าพี่สไลแกเป็นดารายอดฝีมือก็คงไม่เชิงหรอกครับ แต่การที่แกได้ชิงออสการ์ก็เนื่องมาจากแกได้บทที่เหมาะกับตัวเองมากกว่า

ส่วนนางเอกของเรื่องก็คือ เอเดรียน ที่รับบทโดย Talia Shire ก็เหมาะกับบทมากๆ เอเดรียนไม่ใช่คนสวยนะครับ แต่เธอจะไปเชิงน่ารัก ขี้อาย เลยดูเป็นคู่ที่เหมาะกับร็อคกี้อย่างมาก คนหนึ่งก็น่าสงสาร อีกคนก็ขี้อาย เออ คู่สร้างคู่สมจริงๆ ครับ ตอนที่พี่ร็อคกี้พยายามจีบเอเดรียนจะฮาก็ฮาล่ะครับ แต่ก็น่ารักไปอีกแบบเหมือนกัน (ประมาณว่าพี่ร็อคกี้แกไม่รู้จะหาเรื่องอะไรคุยดีเลยคุยเรื่องเต่า เรื่องสัตว์ไรเงี้ย) Shire ก็เล่นได้น่ารักจนได้เข้าชิงออสการ์ไป

Burt Young กับบท พอลลี่ พี่ชายของเอเดรียนที่ขี้โมโห ขี้เหล้าและชอบโวยวาย ก็เป็นอีกส่วนที่ช่วยเสริมให้ชีวิตของทั้งเอเดรียนและร็อคกี้ดูน่าสงสารดีน่ะครับ ซึ่งท่าทางของพอลลี่ก็เป็นเหมือนคนประเภทเอาแต่ใจ อยากประสบความสำเร็จแต่ก็ไม่ค่อยทำ ชอบโทษโน่นโทษนี่ ซึ่งคนแบบนี้มีอยู่จริงๆ ในโลกครับ และพี่แกก็ตีบทนี้ได้แตกจนได้เข้าชิงออสการ์ไปอีกราย

แต่รายที่เด็ดมากๆ คือ Burgess Meredith ในบทตาเฒ่ามิคกี้ เจ้าของโรงมวยที่ร็อคกี้ไปอาศัยชกอยู่ ขานี้ฝีมือเก๋ามากๆ ครับ เป็นตาแก่อารมณ์ร้ายที่จะโกรธก็ไม่ลง จะเกลียดก็ไม่ได้ ในช่วงต้นนั้นแกจะไม่สนใจร็อคกี้เลยครับ เพราะร็อคกี้เป็นแค่มวยตกรุ่นคนหนึ่ง แต่พอร็อคกี้ดังขึ้นมา มิคกี้เลยต้องยอมไปง้อ ไปประจบร็อคกี้ จริงๆ อันนี้มันก็มองได้หลายมุมนะครับ มุมหนึ่งมันก็มองได้ว่ามิคกี้แค่ต้องการเกาะความสำเร็จของร็อคกี้เพื่อหาเงินเท่านั้น แต่อีกมุมหนึ่งก็เป็นว่า มิคกี้เขาเฒ่าชรามากแล้วครับ และสิ่งที่คนแก่เฒ่าคนนี้ต้องการก็คือการได้ปั้นนักมวยซักคนไว้ประดับวงการ ให้ตนเองได้มีชื่อกับเขาบ้าง พอมองตรงนี้ก็เลยทำให้เห็นใจขึ้นมาทันที

ยิ่งไอ้ฉากที่มิคกี้ไปง้อร็อคกี้ถึงบ้าน แล้วก็โดนร็อคกี้งอนเอา จนแกต้องขอโทษไปน้ำตาไหลไป พอโดนร็อคกี้ปิดประตูไล่ แกก็เดินคอตกออกจากบ้านมา โอย ไอ้ฉากที่ว่านี่มันเยี่ยมเกินไปแล้วครับ อย่าว่าแต่ร็อคกี้จะเห็นใจเลย ผมว่าคนดูก็เห็นใจครูเฒ่ามิคกี้คนนี้เยอะเอาการเหมือนกัน

แล้วฉากต่อมาที่ร็อคกี้ให้อภัยเดินออกจากบ้านไปคุยกับมิคกี้นี่ก็เล่นเอาผมจะน้ำตาไหลเอาน่ะครับ เพราะมันสื่อง่ายๆ เลยว่ามิคกี้ได้สมหวังแล้ว และเป็นการย้ำว่ายังไงร็อคกี้คนนี้ ก็เป็นคนดีอยู่วันยันค่ำ

และร็อคกี้ก็ได้ใจคนดูไปจนได้ อย่างน้อยก็ผมคนหนึ่งล่ะ

เนี่ยครับ นักแสดงนำทำได้ดีหมดทุกคน เนื้อเรื่องสร้างเสริมกำลังใจดี รวมไปถึงภาพบรรยากาศของเมืองครับ ที่ดูน่าอยู่มาก ยิ่งตอนเช้าๆ ที่ร็อคกี้ต้องออกไปวิ่งยามฟ้าสาง แสงแดดรำไร ภาพเมืองที่กำลังจะตื่นมันให้อารมณ์ยามเช้าได้ดีมากๆ ครับ คนที่ชอบตื่นเช้าหรือชอบไปวิ่งจ้อกกิ้งตอนเช้ามืดคงนึกอารมณ์ออกใช่มั้ยครับ มันเป็นบรรยากาศที่น่าหลงใหลจริงๆ มัน … มันสดชื่นน่ะครับ สำหรับผมคำนี้ใช่เลย

จัดเป็นหนัง Drama ที่มีความเป็น Action ผสมลงไปในระดับที่พอเหมาะ ภาคนี้หนังยังหนัก ดราม่าอยู่ครับ ซึ่งหนังก็หนักแน่นและน่าติดตาม เรียบง่ายแต่ทรงพลัง และที่จะลืมไม่ได้เลยคือ ดนตรีประกอบที่เราๆ ท่านๆ น่าจะติดหูกันดี เพราะบ้านเราเอามาใช้กันบ่อยเหลือเกิน ก็เป็นฝีมือของ Bill Conti ครับ ฟังแล้วให้ฮึกเหิมสิ้นดี เพลงนำที่จังหวะดีๆ คือเพลง Gonna Fly Now ซึ่งตอนแรกนั้น Conti แต่งเพลงออกมาได้ แต่ไม่รู้จะใช้ชื่ออะไรดี จนกระทั่งเขาเผอิญได้ยินผู้กำกับ Avildsen พูดออกมาว่า “It should be almost like Rocky is flying now” เท่านั้นแหละครับ ได้ชื่อเพลงทันที

หนังดีครับ เข้มข้น เป็นหนังประเภทคนสู้ชีวิตอีกเรื่องนึง หนังบอกแง่คิดอันเป็นปรัชญาชีวิตชั้นดี นั่นคือ อย่ายอมแพ้ครับ ในสนามชีวิตนี่จะยอมอะไรก็ไม่เลวร้ายเท่ายอมแพ้ เพราะมันจบเลยครับ ชาตินี้ไม่ต้องทำอะไรกินกันพอดี แนวคิดนี้ ใครๆ ก็รู้ครับ แต่จะทำหรือไม่ นี่สิถึงจะเป็นปัญหาน่ะ

สาวดาวเต็มครับ

(8/10)