เป็นภาคต่อที่หันไปจับเรื่องราวก่อนหน้าภาคแรกมาบอกเล่าครับ

ภาคนี้เราได้รู้ว่าเส้นทางการแฝงตัวไปเป็นสายของ เหยิน (หยูเหวินเล่อ) เป็นเช่นไร ซึ่งมันจะมีอะไรมากกว่าที่เรารู้ในภาคแรกครับ เช่นปูมหลังของครอบครัวเหยินที่มีความเกี่ยวพันกับมาเฟีย ในขณะที่เรื่องของ หมิง (เฉินกวานซี) ก็เล่าย้อนให้เรารู้ว่าก่อนเขาจะเป็นสายให้ แซม (เจิ้งจื่อเหว่ย) เขาเคยทำงานให้ใครมาก่อน

ภาคนี้อาจดร็อปลงจากภาคแรกบ้าง ซึ่งก็อาจเป็นในแง่ของการแสดง ที่คนปล่อยของหลักๆ คือเหล่าดารารุ่นใหญ่อย่างหวงซิวเซิน, เจิ้งจื่อเหว่ย, หลิวเจียหลิง (ภรรยาของแซม) และ อู๋เจิ้นหวี่ (อาเห่า ผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าพ่อ) โดยเฉพาะรายหลังนี่ถือว่าเล่นได้เข้มและน่าจดจำมาก

ในขณะที่ดาราตัวละครรุ่นเยาว์ ก็อาจไม่เด่นเท่าคราวก่อน ส่วนหนึ่งก็เป็นเรื่องบทด้วยครับ ที่โฟกัสไปที่โลกของมาเฟียช่วงยุค 90 ทำให้ความเด่นไปอยู่ที่เหล่าตำรวจและมาเฟียที่คอยขับเคี่ยวกันมากกว่า ส่วนหมิงกับเหยินตอนเป็นหนุ่มจะออกแนวบทสมทบที่คอยรับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากกว่า

แต่ถ้าว่ากันในแง่เนื้อเรื่อง ก็ถือว่าเข้มเลยล่ะครับ ไม่รู้ผมรู้สึกไปคนเดียวไหม แต่ด้วยโทนหนัง เนื้อเรื่อง (ที่เน้นไปที่เรื่องของการดำเนินธุรกิจของมาเฟีย) อีกทั้งดนตรีประกอบ มันทำให้ผมนึกถึง The Godfather ขึ้นมาเลย

อารมณ์มันประมาณนั้นจริงๆ ครับ เรื่องการบริหารงานของตระกูลมาเฟีย การหักหลัง การวางแผนตลบหลังกัน หรือการกำจัดคู่แข่งหรือคนที่ทรยศ อารมณ์มันคุกรุ่นแบบเดียวกับ The Godfather จริงๆ แม้มันจะไม่เด็ดขนาดนั้น แต่ก็ถือว่าเด็ดมากเมื่อเทียบกับหนังแนวมาเฟียด้วยกัน ไม่ว่าจะของฮ่องกงหรืออเมริกาก็ตาม

โดยส่วนตัวผมชอบภาคนี้ครับ จุดที่ชอบมากคือได้เห็นพัฒนาการการไต่สู่อำนาจของแซม คือมันเป็นแบบฉบับคลาสสิกเลยนะ แซมเป็นเพียงนักเลงระดับรองๆ ที่ชะตานำพาไปสู่วังวนแห่งอำนาจ ยอมรับเลยว่าเฮียเจิ้งเล่นได้ยอดมากๆ ในหลายๆ ฉาก (โดยเฉพาะซีนท้ายๆ ตอนวันงานฮ่องกงคืนสู่จีนน่ะครับ)

และผมชอบความสัมพันธ์ระหว่างแซมกับสารวัตรหว่องที่เป็นมิตรแบบเส้นขนานต่อกันในภาคนี้ คือจริงๆ มีอะไรหลายอย่างเหมือนกัน แต่เพราะเส้นทางชีวิตที่ต่าง เลยมีจุดลงเอยที่ต่างกัน ดูแล้วก็อดสะเทือนใจไม่ได้

ปฏเิสธไม่ได้ครับว่ารายละเอียดบางอย่างในหนังภาคนี้ เราอาจรู้สึกขัดเล็กๆ เมื่อเอาไปโยงกับภาคแรก แต่โดยรวมแล้วถือว่าเป็นภาคต่อสไตล์ภาคก่อนหน้าที่ทำออกมาได้ดีไม่น้อยหน้าภาคแรก

สามดาวครับ

(8/10)